Produkty & Zastosowania

Wapnowanie pod rzepak czy warto?

Proces przygotowania gleby pod rzepak ozimy rozpoczyna się od uprawek pożniwnych i kończy się  na uprawie  przedsiewnej. W technologiach uproszczonych możemy też znaleźć momenty gdzie powierzchniowo mieszamy resztki pożniwne z glebą.

Główny cel wapnowania to wprowadzane związków zawierających  wapń lub wapń i magnez w celu  zoptymalizowanie odczynu środowiska glebowego. Prawidłowy odczyn w skali pH pod rzepak wacha się w zakresie 6,0 – 7,2.

Korzyści wynikające z uregulowanego odczynu:

• eliminacja toksycznego glinu (Al³⁺);
• lepszy rozwój  system korzeniowego;
• dobra struktura gleby;
• korzystne stosunki wodno-powietrzne;
• dobra gospodarka wodna;
• poprawna gospodarka makro składnikami pokarmowymi;
• biologiczne czynna gleba;
• wysoka odporności roślin  na czynnik stresowe;
• wysoka dostępność wapnia i magnezu;
• wysokie plony;
• dobra jakość plonów;
• żyzna gleba.

Wybór wapna i plan zabiegu

Przed podjęciem decyzji o wapnowaniu warto zrobić wcześniej przynajmniej podstawowe  badanie gleby. W otrzymanych wynikach znajdziemy informacje o zasobności w  główne makroskładniki – fosfor (P), potas (K), magnez (Mg) oraz kwasowość gleby  w skali pH wykonaną w roztworze KCl. Na podstawie tych informacji możemy zaplanować nawożenie, ale również wybrać odpowiedni produkt do przeprowadzenia zabiegu wapnowania. Pomocą służą doradcy z Nordkalk i Scandagry.

Wymagania rzepaku pH gleby

Do najbardziej wymagających pod tym względem ozimin należy rzepak. Optymalny odczyn dla rzepaku to 6,3 -7,2. Na glebach lżejszych tolerować będzie warunkowo obniżenie pH do  6,0Warto o odczyn zadbać już pod przedplon (rysunek 1), a bezpośrednio pod te uprawy planować wapnowanie korekcyjne i możemy liczyć na zmiany o 0,5- 1,0 stopnia. Taka sytuacja w zasadzie dyskwalifikuje pola z pH poniżej 5,0. W tak krótkim czasie od zejścia przedplonu do siewu rzepaku nie jesteśmy w stanie zmienić skutecznie pH, zwłaszcza, że są to rośliny lubiące wysoki odczyn ale niekoniecznie bardzo duże dawki wapna aplikowane bezpośrednio. Dlatego graniczne dawki dla wapnowania pod rzepak i jęczmień ozimy to 1,5 t CaO na glebach lekkich do 2,0 ton na cięższych.

Rekultywacje poprzez wapnowanie  na glebach silnie zakwaszonych powinniśmy zacząć od uprawy pszenicy i żyta, następnie kontynuując regulację pod rośliny bardziej wymagające. Uprawa rzepaku i zbóż  ozimych na zakwaszonych glebach wpływa negatywnie na plony i opłacalność produkcji.

Prowadząc uprawę na glebie zakwaszonej tracisz poprzez:

• niższe plony (rysunek 2);
• niskie wykorzystanie składników pokarmowych (rysunek 3);
• straty składników pokarmowych z nawożenia (rysunek 4);
• gorszej jakości żywność i pasze;
• słabsze rośliny, bardziej podatne na choroby i szkodniki;
• większe zachwaszczenie, ze względu na słabszy wzrost i konkurencje ze strony chwastów kwasolubnych;
• większą wrażliwość na czynniki zewnętrzne – chłody, okresowe niedobory wody;
• wyższą zawartość azotanów, (słabe rośliny nawozimy obficiej azotem w tym kompostami czy obornikiem, a gorsza gospodarka w roślinie nie pozwala na zagospodarowanie składnika);
• zawartość metali ciężkich, (zawartość metali ciężkich w częściach nadziemnych niektórych roślin może być kilkadziesiąt razy wyższa  na glebach zakwaszonych);
• niższą wartość odżywczą produktów, mniej niektórych składników odżywczych;
• niższą zawartość wapnia, magnezu  i selenu w żywności i paszy.

Nawożenie

N-140

P-80

K-100

Warto pamiętać !!

• Wapno powinno być równomiernie rozsiane i dobrze wymieszane z całą masą gleby;
• Przy bardzo dużych potrzebach wapnowania, regulacje odczynu warto rozłożyć na np. 2-3 lata, można dzielić dawki nawet w obrębie jednego roku;
• Pod rzepak nie możemy bezpośrednio przed siewem stosować zbyt dużych dawek wapna, ze względu na krótki czas przed siewem nie wskazane jest stosowanie form tlenkowych;
• Rzepak jest rośliną bardzo wrażliwą na niski odczyn gleby i toksyczny glin;
• Rzepak posiada bardzo duże zapotrzebowanie na wapń (200-250 kg CaO).